Een sluipmoordenaar: uitgezaaide Borstkanker

Deze titel brengt mij terug naar juli 2018, mijn echtgenote (Gerda) was voor een preventief borst onderzoek naar de zogenaamde "borstkankerbus" geweest. Vergeef me de aanduiding borstkankerbus, maar is positief bedoeld ivm de gezondheidszorg. Als deze bus er weer staat, is het heel goed dat dit preventieve onderzoek wordt gedaan, de gedachte dat 1:7 vrouwen eruit gelicht wordt is toch wel spannend, temeer dan de kans groot is dat een gezin  hiermee weer wordt geconfronteerd.

Het was precies 1 dag in juli 2018 voordat we op vakantie zouden gaan naar Kroatië, de vouwwagen stond klaar om ingepakt te worden. Eén telefoontje van de huisarts met de zeer koele mededeling dat mijn vrouw op 55 jarige leeftijd er was uitgerold in negatieve zin.

Ziekenhuis in en scans e.d werden gemaakt: uitzaaiingen aan de alvleesklier, lever en lymfeklieren en nog een paar verdachte plekjes.

Het was nog vakantietijd en we bereiden er ons op voor dat dit de laatste vakantie samen was, temeer kanker aan de alvleesklier toch al wel vrij snel dodelijk was.

Chemokuren volgden en deden hun uitwerking op de tumoren, ze had gelukkig geen last van pijn of iets dergelijks en verdroeg de behandeling met chemo ook goed.
Voor de nodige nachtrust kregen we via een kennis medicinale wietolie aangereikt, wietolie....??
Na hierover wat ingelezen te hebben waren de gedachten aan verslaving e.d al gauw naar het land der fabelen verhuisd. Elke avond een paar druppels en nu na 6 jaar heeft ze elke nacht goed geslapen. Immers als de nachtrust goed is heb je ook meer energie voor overdag.

Ziekenhuis in ziekenhuis uit, Amsterdam, Lelystad, Groningen, Emmen, Stadskanaal en onze thuisbasis Hoogeveen. Bijna 300x naar een ziekenhuis gereden chemo, bloedprikken, gesprekken enz.
Dat laatste was ook dat we aangaven in een gesprek dat we de kwaliteit van leven boven alles stelden. Ons geloof gebouwd op het Woord was al tijdens ons hele huwelijk belangrijk, maar we ervaarden dit nu nog intenser.

We wisten dat er na dit aardse leven een Hemels leven was, maar ja het leven op deze aardkloot met ons beide en met onze kinderen en kleinkinderen bevalt ons ook uitermate prima. 
Al sinds de meeste van onze kinderen (7) waren uitgevlogen gingen we ook genieten van onze vrijheid, overigens was dit ook al voor 2018.

Vakanties naar Israël, Cuba, Egypte, Griekenland enz was een mooie bezigheid, niet wachten tot je pensionering maar Carpe Diem (Pluk de Dag)

Omdat ik op 58 jarige leeftijd nog niet pensioen gerechtigd was, kreeg ik toch wel een behoorlijke last op mijn schouders, temeer ik ook een leidinggevende functie had. Mijn werkgever (Volkerrail) was er één uit duizend, dat weet ik zeker, kreeg volop begrip van de directie en van de meeste van mijn collega's.

Bij mijn andere "baantje" als gemeenteraadslid van Gemeentebelangen Hoogeveen kreeg ik ook hiervoor alle medewerking van de fractie en diegene die me aanmoedigde om dit te blijven doen, was Gerda.
Misschien wel uit het feit dat ze zich niet wilde ergeren als ik elke avond thuis was, ben niet zo'n televisiekijker en was altijd wel bezig met sociale/historische/maatschappelijke dingen:)

De vouwwagen werd in 2020 ingeruild voor een caravan om daar voortaan mee op vakantie te gaan.

De fietsen mee en leuke dingen doen, het kon allemaal nog qua gezondheid
In 2022 werd bij mijn echtgenote een hersentumor vastgesteld een hersenoperatie volgde en ze herstelde weer wonderbaarlijk snel.

Een van onze 6 dochters werkte op dat moment als vrijwilligster in Oeganda met straatkinderen via een christelijke stichting en we besloten haar op te zoeken, was een fantastische reis en een mooi land, buiten de drukte van Kampala om.
Doordat de chemo goed was voor de bestrijding van de kwaadaardige tumoren stond ertegen over dat het ook funest was voor de gezonde organen. Neuropathie, aantasting van de zenuwen in handen en voeten door de chemo en allerlei ongemakken kwamen er bij. 
In 2023 besloot ik om op 1-12-2023 met pensioen te gaan op 64 jarige leeftijd, nu terugkijkend een goede beslissing. De verantwoording voor mijn werk viel weg en zeker nog geen moment spijt gehad.
Enkele collega's bleven belangstellend informeren naar onze thuissituatie, de meesten waren  drukker met andere "belangrijkere" zaken. Enfin, daar had ik ook niet echt op gerekend, we hebben veel echte vrienden rondom ons uit onze kerkelijke gemeente en in onze familie en kennissenkring.
Dan is het begin 2024 en de tumoren waren zodanig gegroeid dat de boodschap was, om weer een 3 tal zware chemokuren te ondergaan, waarbij de verwachting was dat het nog een jaartje zouden kunnen rekken maar zonder de chemokuur nog enkele maanden.
We hadden gekozen voor kwaliteit van leven maar besloten toch op aanraden van de Oncoloog nog een kuur te doen. Na de eerste kuur belande mijn echtgenote op de bank en van het bed weer op de bank.

We besloten te stoppen met de medicatie en waren toen beland op het punt van pijnlijke ongemakken, het lopen gaat nu steeds slechter en daarbij ook andere klachten. Dat betekend een groot gedeelte van je vrijheid inleveren, niet meer wandelen, niet meer fietsen, niet meer met de caravan. De zorgtaken breiden zich uit en zaken die ik nooit hoefde te doen dienden zich toen ook aan: boodschappen doen, ramen lappen, schoonmaken enz. We hebben gelukkig hierin ook hulp van familie en ons gezin en ik heb ook de tijd, maar nog steeds niet de juiste skills:)
Samen blijven we toch zoveel mogelijk dingen doen en blijven positief met het besef dat het een snel aflopende zaak is. Verdrietig is het ook voor met name onze kinderen die natuurlijk ook zien dat moeder er niet zo lang meer zal zijn, We blijven positief,
met af en toe een traan maar toch meestal overheerst de lach en zo wil mijn echtgenote ook later herinnerd worden. Vertrouwend op een zekere toekomst zoals het in het Woord staat en zoals we het ook dagelijks ervaren.