De rouwverwerking na het verlies van mijn echtgenote

 

Het verlies van mijn vrouw op 61 jarige leeftijd aan die beruchte rotziekte was zwaar, vooral de laatste maanden voordat ze kwam te overlijden. Gerda raakt alles wat we samen hebben opgebouwd en gedeeld in ruim 45 jaar. Nu, na ruim vier maanden is de scherpe pijn  wat zachter geworden in het verdriet, maar het gemis blijft – een lege plek die nu nog niet op te vullen is. Bijna zes jaar leefden we met het besef dat deze dag zou komen, dat we afscheid van elkaar zouden moeten nemen, maar altijd in de geloofsvolle overtuiging dat de dood geen punt, maar een komma is.
Zoals de voorganger ook al opmerkte tijdens de Uitvaartdienst op 18 juni.

Toch kon ik me van tevoren niet voorstellen wat dat werkelijk zou betekenen, dat intense gevoel van eenzaamheid. Na 45 jaar samen lief en leed te hebben gedeeld, is het dan ook niet vreemd dat mijn gedachten nog steeds bij haar zijn. Gerda is een deel van wie ik ben en van alles om me heen. Afgelopen week heb ik voor het eerst weer muziek aangezet in de keuken, zoals zij dat altijd deed – een moment vol herinnering en liefde. Het nummer Du van Peter Maffay, dat we samen zo vaak hebben beluisterd in de auto of met vakanties, raakte me weer diep; het brengt alles weer even terug: de emotie, de band die ons verbond. Het hadden ook meerdere geestelijke  liederen kunnen zijn, maar ditmaal dit ontegenzeggelijke toepasselijke mooie nummer.

Het ‘normale’ leven weer oppakken is soms lastig, want het gemis blijft, en de film van ons leven samen speelt zich nog steeds af in mijn gedachten. Toch ben ik dankbaar voor al die jaren en alles wat we hebben gedeeld. Langzaam komt nu ook het opruimen aan de beurt – een nieuwe stap op een lange weg, gedragen door herinneringen en liefde.

Dan is er toch ook wel mooi nieuws te melden, onze dochter gaat in januari weer naar Oeganda als volwaardig zendelinge, in Oeganda was ze al reeds meerdere perioden om te werken onder en met straatkinderen.
Afgelopen week kreeg ze de bevestiging en zekerheid dat haar project Living Hope was geaccepteerd evenals voor de stichting Hope Hearts in Oeganda. Ze moest tot nu toe nog steeds zorgen voor voldoende leefgeld maar middels deze stichting zou de financiële druk wat minder kunnen worden. Mocht iemand dit een sympathiek doel vinden dan even contact opnemen met haar. Weet niet of Gerda dit van bovenaf kan zien of zoiets, maar een grote glimlach en vol trots zou ze zeer zeker geweest zijn op onze dochter Judith. 

Ook probeer ik mijn leven in te vullen met o.a vrijwilligerswerk in Nieuwlande en zit inmiddels in een christelijke werkgroep die in Nederland-Europa Joodse begraafplaatsen restaureert. Ook het gemeenteraadswerk in de gemeente Hoogeveen kan ik volop mee bezig zijn en er komt nog wat op mijn weg maar dat is nog niet rond. Vervelen hoef ik me niet maar de eenzaamheid avonds en het missen van Gerda is niet makkelijk.
Toch ontzettend blij met onze kinderen, vrienden en ieder die me lief en dierbaar is in onze kerkelijke gemeente maar ook in mijn nabije leefomgeving.