Een Levensverhaal: Van Verlies naar Herinnering

 

 

Vandaag, vrijdag 10-1-2025  is een bijzondere dag voor mij en ons gezin. Eindelijk gaan we onze eerstgeboren zoontje en broertje officieel laten registreren en krijgt hij nu officieel een naam, die we overigens samen met onze oudste kinderen al jaren geleden bedacht hadden. Dit moment brengt veel herinneringen naar boven, zowel mooie als verdrietige.

In 1983 trouwden we, en in 1984 verwachtten we ons eerste kindje. Gerda, was toen 21 en werkte bij Philips. Op een dag kreeg ze op haar werk last van buikpijn, die steeds erger werd. Toen ze naar huis kwam werd direct de arts gebeld en moest ze direct door naar het ziekenhuis. Ze bleek weeën te hebben, terwijl ze pas 26 weken zwanger was. Ons zoontje werd geboren op vrijdag 20 april in Bethesda  Hoogeveen en meteen in een couveuse geplaatst. De artsen maakten zich zorgen en één arts vroeg ons of we gelovig waren. Daar konden we bevestigend op antwoorden en hij merkte op dat we dit in gebed moesten voorleggen en was het verder afwachten.

De volgende dag (zaterdag) werd besloten om ons kindje over te brengen naar het AMC in Amsterdam, zonder dat Gerda hem had kunnen vasthouden. Het was frustrerend om zo afscheid te moeten nemen. Gerda liep in haar ochtendjas over de gang van de kraamafdeling en kreeg vragen van andere moeders: "Wat is het geworden?" We hadden alleen een foto van hem in de couveuse. Zijn longetjes waren niet volgroeid en er was ook een kans op hersenbeschadiging door zuurstofgebrek.

Op Eerste Paasdag kregen we het verdrietige nieuws te horen dat hij was overleden nadat hij een klaplongetje had gehad. De baby werd vervolgens als levenloos aangegeven bij de Burgerlijke Stand, hoewel hij bijna drie dagen had geleefd. De begrafenis volgde en we moesten leren omgaan met ons verlies en verdriet. Gelukkig raakte Gerda snel weer zwanger en ons gezin groeide enorm:). Onze kinderen stelden vragen over hun overleden broertje op het kerkhof. Waarom had hij geen naam? Hoe spraken we over hem? Halverwege de jaren negentig besloten we samen met onze kinderen een naam te bedenken. Het werd dus Christiaan en we plaatsten een steen op zijn graf als zichtbare herinnering.

Op 3 februari 2019 werd het wettelijk mogelijk om levenloos geboren kinderen een naam te geven en aan het gezin toe te voegen. Het kwam er steeds niet van, maar nu is het moment daar. Het voelt vreemd, maar ook mooi.

Wat ons beide toch toen ook al verbaasde dat in datzelfde jaar op 1-11-1984 de abortuswetgeving het mogelijk maakte om tot 24 weken kinderen te aborteren ofwel te doden, anders kan ik het niet zeggen.  Baby's die nu met 26 weken geboren worden hebben nu een veel grotere overlevingskans dan 40 jaar geleden., Kinderen die met bijna 24 weken nog geaborteerd worden, valt mijns inziens onder kindermoord, mits het leven van de moeder op het spel staat. Bij beginnende zwangerschappen zijn er natuurlijk ook omstandigheden waarin een embryo weggehaald moet worden, zoals bij verkrachtingen of vanuit het medisch oogpunt, alle begrip hiervoor.

Als ik dan toch een conclusie mag trekken; Veel mensen een boom hoger ofwel kostbaarder achten dan een mensenleven dan bekruipt mij het gevoel van de totale waanzin van de mensheid in deze wereld.